در ایران باستان هرماه، سی روز داشت که هرروز آن یک اسم داشت. مثلن روز اول ماه اهورامزدا، روز دوم ماه بهمن، روز سوم اردیبهشت، روز چهارم شهریور و روز پنجم سپندارمذ و تا روز سی‌ام به یک نام معروف بود که در این قسمت اسامی آن را مشاهده می‌کنید.
روز اول: اورمزد ساده شده اهورمزدا
روز دوم: بهمن، به معنی اندیشه نیک
روز سوم: اردیبهشت، به معنی راستی و پاکی
روز چهارم: شهریور یا شهریاری، به معنی نیرومند
روز پنجم: سپندارمذ، به معنی فروتنی و مهر پاک
روز ششم: خورداد، به معنی تندرستی
روز هفتم: امرداد، به معنی بی مرگی و جاودانگی
روز هشتم: دی بآذر، به معنی آفریدگار
روز نهم: آذر، به معنی فروغ
روز دهم: آبان، به معنی آب‌ها یا هنگام آب
روز یازدهم: خیر یا خور، به معنی آفتاب
روز دوازدهم: ماه، به معنی ماه
روز سیزدهم: تیر، به معنی نام ستاره باران
روز چهاردهم: گوش یا گئوش، به معنی جهان زندگی هستی
روز پانزدهم: دی بمهر، به معنی آفریدگار
روز شانزدهم: مهر، به معنی دوستی و پیمان
روز هفدهم: سروش، به معنی فرمانبرداری
روز هجدهم: رشن، به معنی دادگری
روز نوزدهم: فروردین یا فروهر، به معنی نیروی پیشرفت
روز بیستم: ورهرام، به معنی پیروزی
روز بیست و یکم: رام یا رامش، به معنی شادمانی
روز بیست و دوم: باد، به معنی باد
روز بیست و سوم: دی بدین، به معنی آفریدگار
روز بیست و چهارم: دین، به معنی بینش درونی
روز بیست و پنجم: آرد یا اشی، به معنی خوشبختی
روز بیست و ششم: اشتاد، به معنی راستی
روز بیست و هفتم: آسمان، به معنی آسمان
روز بیست و هشتم: زامیاد، به معنی زمین
روز بیست و نهم: مانتره سپند، به معنی گفتار پاک
روز سی‌ام: انارام، به معنی فروغ و روشنایهای بی پایان